znów ta cholerna adaptacja do normalności

I znów lotnisko, znów samolot i znów lądowanie.
Tym razem to ostatnie w tej pordóży.

Minione tygodnie pełne były wszystkiego... radości, smutku, strachu i odwagi, pracy, nowych doznań, patrzenia na świat z innej perspektywy, proby zrozumienia odmiennej kultury, nowych smaków, nauki... było też zmęczenie i zwątpienie... tęsknota i kotłujące się w głowie wspomnienia...
lecąc do domu myślami wracam wciąż i wciąż od nowa do tych kolejnych kartek zapisanych drobnym maczkiem i wciśniętych do kolejnych dostawianych na prędce szuflad pamięci... Kartki są trochę ubłocone - no cóż, taki los :) ale nie umniejsza to ich wartości ani o odrobinę.
I znów pod skórą to mrowiące uczucie... że nie zobaczyło się wszystkiego, że tyle miejsc zostało pominiętych, że tyle okazji do zobaczenia, uwiecznienia, poznania zaprzepaszczonych... Ale przychodzi też refleksja... Dalczego zaprzepaszczonych? wykorzystałam w miarę możliwości wszystko najmocniej jak mogłam. Co tylko dało się w danym momencie zobaczyć, zrobić i zapamiętać to widziałam, zrobiłam i zapamiętałam... Potrzeba by więcej czasu aby móc więcej. A ja go po prostu nie miałam. Czemu więc pozostaje ten pewien niedosyt? Czy faktycznie nie ma możliwości zaby kiedykolwiek nasycić się "do końca"? czy jestem - a może i inni też - zdolna do powiedzenia w którymś momencie "mam dość, widziałam wystarczająco"?... Przypominam sobie swoją walke ze sobą i z bliskimi o ten wyjazd. Przypominam sobie tą dziką radość na myśl że mogę zobaczyć Kabul... że w delikatnym świetle wschodzącego słońca będe mogła zobaczyć dachy tego miasta, patrząc na nie wsłuchana w śpiew muezzina czy w gwar miasta...pamiętam swoją radość że dane mi będzie aż tak wiele!
A teraz już wracając do domu czuję ten cholerny niedosyt... Gdyby tylko móc zostać dłużej... pojechać do Bamyanu (czyli dalszej północnej prowincji, gdzie były te ogromne posągi buddy wysadzone przez talibów w 2001 roku)...zagłębić się w te cudowne góry...poznać lepiej, pojść dalej... zawsze to samo...zawsze nienasycienie i chęć aby było więcej... Przecież tak cieszył mnie sam fakt że zobaczę Afganistan, nawet jeśli tylko jego małą część. A teraz marudzę że chciałabym więcej... więcej, więcej, więcej... w i ę c e j...

Ganię sama siebie i cieszę się tym co mam - z rozrzewnieniem pewnym wspominam zarówno odległy Afganistan jak i tą bliską i niby "zwykłą" Szkocję...
Ale przecież to właśnie Szkocja dostarczyła mi wrażeń niezapomnianych i to właśnie tam myśłałam, że przyszedł mój kres... I tu dochodzę po raz kolejny do wniosku, że nie ważne mogą być odległości i odmienność kraju. Ważnym jest co i kogo spotkamy na swojej drodze... jakie przygody będą czekać za zakrętem... wówczas nawet wypad za miasto może stać się wyprawą życia!
Choć oczywiście dobrze jest móc podróżować w odległe krainy z innych dla nas wymiarów... poczucie przemieszczania się i zgłębiania tajników świata - zarówno tego dlekiego jak i bliskiego - nierozerwalnie wiąże się z poznawaniem samego siebie, z wędrówką przez zakamarki swojej duszy i swojego umysłu... często też z udoskonalaniem obydwu. Wystarczy się otworzyć na to z czym spotykamy się w podróżniczej codzienności i pozwalać dojrzewać naszej osobowości. A może to właśnie jest klucz do znalezienia ukojenia i spełnienia? Może w którymś momencie przyjdzie to zaspokojenie - gdy dojrzejemy wewnętrznie i poczujemy spokój w pełni ukształtowanej duszy wiedzącej gdzie jej miejsce?...

Wracam do domu... i mimo takich przemyśleń marzę o tym by móc zobaczyć więcej...

Zdjęcia (1)

Komentarze (2)