Geoblog.pl    keyla    Podróże    Matros po Svalbardzku    Badactwo w końcu...
Zwiń mapę
2010
01
lip

Badactwo w końcu...

 
Svalbard
Svalbard, Kapp Bjoerset
POPRZEDNIPOWRÓT DO LISTYNASTĘPNY
Przejechano 3765 km
 
Pobudka była bolesna. Dziwne – czuję się jakbym miała kaca. Szumi mi w uszach, jestem dziwnie otępiała i organizm jest w takim specyficznym stanie pomiędzy byciem chorym a byciem pijanym. Pierwsze pół godziny umieram i myślę nawet o tym, żeby nie iść na równię… Ale poczucie obowiązku i strach, że to jedyna okazja mobilizują mnie. Dobudzam Zwierza ku jego ogromnemu niezadowoleniu. Pijemy herbaty i czas do roboty! Odpływ nie będzie na nas czekał, a jego minimum przypada na około jedenastą. Równia nie jest duża, ale jest bardzo ładna. Umiejscowiona wewnątrz zatoczki, ze spokojnymi wodami, z niewielkim strumyczkiem przecinającym ją delikatnie po jednej stronie… osad zdaje się być mulisty, ale zwięzły. Nie grzęźnie się w żadnym budyniu ani galarecie… Worek – ten co z wczoraj został przyda się dziś. Taką mam nadzieję! obładowana wszelkim niezbędnym ekwipunkiem, strzykawką, pojemniczkami, probóweczkami, woreczkami i innymi pierdołami zatrzymuję się na stacji linii wody. Konduktometr mimo początkowych protestów zaczął nam wczoraj działać, więc bez zająknięcia odpalam dziada. I dupa. Nic. Nie wyświetla się nawet jedna kropka czegokolwiek. Nie wierzę… czy może pójść wszystko nie tak? Ano może… ale nie jest najtragiczniej… Zwierz ma przecież przy sobie zapasową, którą wysupłał z jakiegoś miernika. Zamieniamy bateryjki i już będzie cacy! Po chwili wykłócania się z elektroniką, że owszem – chcę pomiar ale na Boga nie pH tylko przewodność, dopinam swego! Pomiar dokonany! Temperatura osadu w powierzchni wynosi 5,1 stopnia, a przewodność tegoż waha się od 11 do 13 (czyli nieznacznie)… wspaniale! Zebranie próbek osadów nie zajmuje aż tak wiele czasu, więc dość sprawnie przenosimy się na kolejny punkt. Zakładam, że uda się nam pobrać materiał z dziesięciu punktów pomiarowych. Problemem jest trochę nieznajomość długości tej równi i wynikająca z tego niemożność dobrania odpowiednich i słusznych odległości pomiędzy każdym z punktów. No trudno. Stacja druga. Feralna. Konduktometr przestaje działać! Okazuje się, że Zwierzowa bateryjka była w równie fantastycznym stanie co ta wyciągnięta z otchłani mojego przyrządu. I dupa. Szczęśliwie wiem, że mogę pomiar tego nieszczęsnego zasolenia – o które w sumie najbardziej chodzi w moim projekciku – wykonać w Calypso na trochę innym narzędziu. Ale efekt ten sam. Klnę więc pod nosem, ale tak cichutko i nie przejmuję się aż tak strasznie. Nabieram tylko do dodatkowego woreczka ile się da żeby na pewno się udało! Od punktu do punktu robi się coraz bardziej grząsko… Zwierza anioł stróż albo na wagarach albo też z samym Zwierzem coś nie tak… zapada się biedak, grzęźnie i co krok to nowe nieszczęście. I to na dodatek tam, gdzie ja przechodzę bez uszczerbku… czyżby mój anioł stróż aż tak mocno się przejmował? Tempo spowalnia się znacznie – trudno! Jednak przy ósmym punkcie Zwierz wymięka… ugrzązł tak, że ulega moim namowom i kieruje się do kamienistego odsypu stanowiącego skrajnię równi. Biorę od niego swoje zabawki i jego GPS-a (mój upaprany w błocie, a poza tym w jego GPS-ie jest większość profilu już wbita ze współrzędnymi) i biorę się za robotę. Punkt dziewiąty wypada tuz nad strumykiem słodkim i niemal jałowym, natomiast ostatni, dziesiąty punkt jest oddalony bardziej niż pozostałe i na dodatek w to miejsce może nie zawsze docierać przypływ. Osad jest bardziej ubity i suchszy. A może to tylko wynik około siedmiogodzinnego odsłonięcia przez wodę?... zobaczymy…Docieram do kamienistego wału do Zwierza. Jestem zmęczona, a wór z zebranym materiałem waży dużo za dużo… jak to możliwe, że się tyle tego uzbierało? Wszystko na mnie jest brudne: uwalone lepkim, wszędobylskim błotem, mazią w odcieniu szarego beżu, lgnącą do wszystkiego bez wyjątku…na GPS-ie nie widać nawet wyświetlacza… Wodery przemokły od klęczenia i są szare od góry do dołu, a na dodatek ciężkie diabelnie, bo obklejone tym lepkim, szarym szajsem… „że też nie mogłaś badać słoni…” wzdycha Zwierz… a jak na Boga upchnęła bym słonia do woreczka zipowego a następnie na Taksówkę ??? to już chyba lepiej gluty i mikroroganizmy bentosowe…ale mogę je na przykład za-słonić jeśli trzeba :) Ostatecznie w Calypso lądujemy przed drugą. Idealna pora na obiad! Ja sobie odgrzewam wczorajsze pozostałości w postaci sporej porcyjki kaszy gryczanej i kotlecików sojowych. Na dokładkę kapusta kiszona i jest wersal! Gorzej za to przedstawia się sprawa z moimi próbkami na zasolenie. Są i nawet wystarczająca ilość, ale coś w nich nie pasuje temu durnemu urządzeniu zwanym TDR i wywala „error”… szlag by trafił w dziurkę od klucza… z Krzyśkiem próbujemy jeszcze raz rozgryźć manuala z jego komputera. Wynika, że próbki są albo zbyt wilgotne albo zbyt zasolone… i dupa… wielka i blada jak księżyc w pełni na bezchmurnym niebie. Pakuje te swoje zabłocone woreczki i jak niepyszna postanawiam zamrozić je i na pomiar poczekać. Jeśli uda mi się kupić baterię to jeszcze tu, a jeśli nie to w labie u siebie.
W końcu nadchodzi ten moment, gdy zakładamy buty, żegnamy się wylewnie z naszymi gospodarzami i odpalamy Czerwoną Maszynę. Teraz tylko odebrać Belgów z okolic wejścia do Bellsundu i kierunek Longier. Ciekawe jakie mieli przygody? Czy w końcu widzieli misia polarnego? …
Trasę po belgów robię w sumie sama. Pierwszą połowę z autopilota, a drugą … uwaga – samodzielnie na wstawione przez Zwierza punkty orientacyjne. Sama! Sama poprowadziłam Taksówkę! Zmieniałam jej kurs według uznania i potrzeby. No, to kolejny stopień zaawansowania mam już za sobą! Załadunek poszedł sprawnie i bez kłopotów. Wszyscy wymarznięci i głodni. Mimo, że jedli już częściowo coś przy ognisku na plaży (ale fajnie!) wypatrują z wytęsknieniem pachnącego garnka z gulaszem wołowym. Kierunek lekko modyfikowany: Barrentsburg (tu zostawiamy Belgów znów) – Longier. Hitem wyjazdu grupy jest wczorajsze spotkanie z morsami. Mieli tą przyjemność i na plaży niedaleko miejsca naszego spotkania natknęli się na spore stado. Farciarze… Gdy wypływamy z zatoczki, pokazują mi coś na horyzoncie – miejsce, gdzie mieli to spotkanie. Zachęcona do wzięcia w garść lornetki i nakierowana przez nich widzę – brązowo-szaro-zielonkawe głazy leżące na plaży pomiędzy czarnymi skałami szkierowymi. O mamuniu! Morsy! Są daleko, za daleko na cokolwiek… ale SA!!! Gdyby nie ich wskazówki pewnie przeoczyłabym je myśląc, że to kamienie. Tak po prostu… Cóż to za dziwne, archaiczne stworzenia… wyglądają jak postaci z baśni - pradawne istoty niemal porośnięte mchem, które przeżyły czas całego świata i same są niemal tym czasem, jego wyznacznikami i strażnikami. Wiekowe, pomarszczone, zastygłe i stare jak tworząca się wciąż historia…
Do osady prowadzę nadal ja. Jest po czwartej, gdy w końcu docieramy do osady. Marzę już tylko o tym, żeby położyć się… nie muszę nawet od razu zasypiać, ale tak bardzo che mi się przyjąć pozycję horyzontalną… w końcu spałam ostatnio cztery godziny i tu wychodzi na to, że znów na więcej nie mam co liczyć… Gdy w końcu Taksówka pyrka sobie dalej i Zwierz przejmuje wachtę jest piąta. Najwyższa pora odwiedzić mój śpiworek! Zakopuję się i znów to samo – odpadam w tempie natychmiastowym:)
 
POPRZEDNI
POWRÓT DO LISTY
NASTĘPNY
 
Komentarze (0)
DODAJ KOMENTARZ
 
keyla
Kasia Huzarska
zwiedziła 18% świata (36 państw)
Zasoby: 521 wpisów521 429 komentarzy429 3557 zdjęć3557 6 plików multimedialnych6
 
Moje podróżewięcej
07.10.2019 - 09.10.2021
 
 
 
23.06.2017 - 01.07.2017