Wielkie Spotkanie!

Coatzacoazalcos - miasto dwóch antycznych kultur... częściowo stworzone przez antycznych Olmeków a potem wykończone przez ich następcow czyli Majów. W sumie obecne Coazta ma sie nijak do swej wielowiekowej historii, ale szyci się dwoma posągami przypominającymi o korzeniach: w jednej części bulwary nadmorskiego, trochę zepchnięta na bok stoi olmecka głowa - monumnet mający znaczenie reprezentatywne dla antycznego ludu, natomiast w samym centrum dumnie na mini piramidce stoi symbol wpływu Majów - opierzony wąż czyli Coaztaquatl (chyba nie zrobiłam błędu w imieniu...) symbol jednego z ważniejszych bóstw tego ludu. Trochę może ten wąż jak smok chiński i może trochę pod turystów... ale wrażenie robi :)

Nazwa miasta też z języka Majów się wywodzi. I chyba bardziej do tych korzeni przyznaje się tutejsza ludność... co się dziwić - Majowie robią wrażenie na każdym... te ich piramidy i sztuka budownictwa... wszystkie te owiane mgiełką niesamowitości historie o nich... wszystko to powoduje, że warto bardziej być z pochodzenia Majem niż Olmekiem... to przecież oczywiste... o wielkości Olmeków nikt przecież nie wie... mało kto wie że wogóle byli!

dziś pierwszy raz zjadłam coś co mi nie do końca podeszło... nie dlatego że było niesmaczne, bardziej dlatgo że było zupełnie inne od smaków do jakich przywykłam w całym moim życiu... to było nowe i niesamowite. Sara przyrządziła bardzo tradycyjną potrwę z tego regionu: enchilade w ciemnym sosie. Enchilade z masy na toritlle wypełnione smażonymi jajkami - palce lizać...jednak ku mojemu zdumieniu na talerzu radośnie rozlewała się po brzegi sos, który nie był jak do tej pory sosem z fasoli. Ten był specjalny: zrobiony z czekolady, soli, pieprzu, dużej ilości kilku odmian chili, pokruszonej tortilli i odrobiny oliwy. Smak zaskoczył mnie absolutnie. Enchilade oczywiście udekorowane suto świeżą cebulą i pokruszonym serem przypominającym parmezan.
A propo sera - w Meksyku mają 31 stanów, a każdy z nich ma swój niepowtarzalny i indywidualny gatunek sera. No to raj dla mnie - typowego i jawnego serożercy!
Ale wracając do sosu. Był lekko cierpki, by po chwili przejść w swoisty mdły posmak czegoś co kiedyś stao obok baaaardzo gorzkie czekolady. Nieamowite i ciężkie do opisania. Ponieważ przed drugim daniem była zupa - pyszna! - z plastrów dyni, kukurydzy, cebuli i odrobiny koncentratu pomidorowego... to wymówiłam się lekko i zjadłam pół porcji.aek na którym pracuje.. ciekawy i tak nietypowy smak prześladowal mnie już jednak do końca dnia... stało się to, na co tak czekałam...

A wieczorem, o 21 dokładnie, stało się to na co tu tak czekałam: do portu przybił statek na którym pracuje mój tata, więc dane nam było się spotkać na tak dalekiej i komletnie obcej ziemi! :)
Rozmowom nie ma końcka, uściskom rąk, trzymaniu dłoni tak blisko siebie, patrzeniu na siebie z uśmiechem... czystej rodzinnej radości że widzi się swoją krew, swoją własną najbliższą rodzinę... warto było czekać te kilka dni...

Spotkanie kończy się o 1.30, gdy tata musi wracać na statek...
tyle słów, które jeszcze nie zostały powiedziane i tak wiele historii nadal czekających na lepsze czasy... cieszyliśmy się każdą chwilą a Farid i Sara towarzyszyli nam i zparosili nas do domu, gdzie przy herbacie spokojnie można było pogadać... przełamaliśmy się już świątecznym opłatkiem i zrobilo się tak nastrojowo... i podniośle...

Zasypiam pełna nadal tego podniosłego nastroju który towarzyszyl nam już do końca... pod samą bramę portu w Coaztacoalcos... na drugiej stronie świata :) przynajmniej dla mnie tak daleko od rodzinnego domu...

Komentarze (2)